بقعه امامزاده اسحاق، در شرق شهر ساوه، از بقایای دوره سلجوقیان و صفویه است و به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. بر اساس کاشی‌های قدیمی نصب شده بر روی مرقد و گفته حمدالله مستوفی، این بقعه متعلق به اسحاق بن موسی بن جعفر(ع) است.

این بقعه از بناهای عصر سلجوقیان (قرن هفتم) است که تکمیل آن در عصر صفویه صورت گرفت، فیض قمی این بنا را از بناهای نیمه دوم قرن هفتم می‌داند، که در عصر صفویه نقشه گنبد به صورت کنونی در آمده است.

حمدالله مستوفی (۶۸۰-۷۵۰) خود از این بقعه دیدن کرده و در آثار خود از آن نام برده است.

السَّلامُ عَلَیکَ اَیُّهَا السَّیِّدُ الزَّکِیُّ، اَلطّاهِرُ الوَلِیُّ، وَالدّاعِی الحَفِیُّ؛ اَشهَدُ اَنَّکَ قُلتَ حَقّاً، حَقّاً، وَنَطَقتَ حَقّاً وَصِدقاً، وَدَعوتَ اِلی مَولایَ وَمَولاکَ، عَلانِیَةً وَسِرًّا، فازَ مُتَّبِعُکَ، وَنَجا مُصَدِّقُکَ، وَخابَ وَخَسِرَ مُکَذِّبُکَ، وَالمُتَخَلِّفُ عَنکَ، اَشهَد لی بِهذهِ الشَّهادَةِ، لِاَکونَ مَنَ الفائِزینَ بِمَعرِفَتِکَ وَطاعَتِکَ، وَتَصدیقِکَ وَاتِّباعَکَ، وَالسَّلامُ عَلَیکَ یا سَیِّدی وَابنَ سَیِّدی. اَنتَ بابُ اللهِ المُؤتی مَنهُ، وَالمَأخوذُ عَنهُ، اَتَیتُکَ زائِراً، وَحاجاتی لَکَ مُستَودِعةً، وَها اَنَا ذا اَستَودِعُکَ دینی وَاَمانَتی، وَخَواتیمَ عَمَلی، وَجَوامِعَ اَمَلی اِلی مُنتَهی اَجَلی، وَالسَّلامُ عَلَیکَ وَ رَحمَةُ اللهِ وَبَرَکاتُه.

سلام بر تو ای آقای پاک و پاکیزه و سرور من و ای دعوت کننده (به حق) به مهربانی، گواهی دهم که تو حق گفتی و به حق و راستی سخن کردی و (مردم را) آشکارا و نهان بسوی مولای من و مولای خودت دعوت فرمودی رستگار شد پیرو تو و نجات یافت تصدیق کننده ات و نومید و زیانکار شد تکذیب کننده ات و آنکس که با تو مخالفت کرد گواه باش برای من این گواهی را تا من بوسیله معرفت و اطاعت تو و تصدیق و پیروی کردنت از زمره رستگاران باشم و سلام بر تو ای آقای من و ای فرزند آقای من توئی درگاه خدا که از آن درآیند و (معالم دین را) از آن بگیرند آمده ام به درگاهت برای زیارت و حاجتهای خود را به تو سپرده ام و من اکنون به تو می سپارم دینم و امانتم و سرانجام کارهایم و همه آرزوهایم را تا پایان عمرم و بر تو باد سلام و رحمت خدا و برکاتش.

آستان امامزاده اسحاق(علیه السلام) در شهرستان ساوه،  بخش مرکزی، شهر ساوه واقع شده و یکی از مزارات باشکوه و باعظمت استان مرکزی امامزاده اسحاق شهر ساوه است که بارگاهی قدیمی و جزوآثار میراث فرهنگی کشور است. شهرت و معروفیت این امامزاده در ساوه از گنبد و بارگاه او هویدا است زیرا تنها بقعه ی مجللی که در ساوه وجود دارد متعلق به این امامزاده جلیل القدر است. این بنا در چندصدمتری مسجدجامع شهر ساوه جنوب شرقي و در ميدان سرداران قرارگرفته است و شامل صحن و دو ایوان شرقی و شمالی، حرم وگنبدبرج گونه آن از آثار قرن هفتم است که در سده های بعد واحدهائی بدان افزوده شده است. مساحت ساختمان اصلي بقعه 100 مترمربع و مساحت كل بنا 1500مترمربع است و مجموعه عرصه و اعيان آن 17 هكتار مي باشد. کاشیهاى هشت گوش فيروزه‌اى‌، کاشى‌هاى خشتى سه سانتى‌مترى فيروزه‌فام و کتيبه موجود از زيبايى‌هاى خاص اين بقعه است. متن کتيبه کاشى‌کارى موجود به خط برجسته ثلث شامل سوره مبارکه جمعه است و برروى آن تاريخ ۶۷۶ هـ.ق خوانده مى‌شود. گنبد فراز بقعه به صورت شلجمی هشت ترک و از آثار دوران صفویه است، در نمای جانب شمال امامزاده ایوان بلندی قرار داردکه بر جلوه مجموعه افزوده است، در این بنا نقاشیهای زیبا بکارگرفته شده که چشم هر بیننده را مجذوب خود می کند. بناي امامزاده اسحاق از جمله بناهاي تاريخي و سرشار از جاذبه هاي هنري و معماري قديم است كه هنرمندان كوشيده اند تمام فكر و هنر خود را براي نماياندن تقدس مكان و پيوندآن با جلوه هاي معنوي و آسماني به كار برند. اين بنا به سبك بناهاي عصر سلجوقيان در قرن هفتم ساخته شده است. هسته اصلي در سال 676 هجري قمري بناگرديده و نقش گنبد آن در عصر صفويه به صورت كنوني درآمده است. قاعده گنبد از داخل و خارج برجي شكل و درگاه هاي آن تنگ و كوتاه است. بناي اصلي داراي گنبد دوپوش زيبائي است وگنبدرويي آجري و نسبت به خود بناكوچكتر است. در زير كاسه گنبد دروني نقاشي ها و تزيينات رنگارنگ دوره صفويه ديده مي شوند.گنبد اين بنا پيازي شكل و داراي 12 ترك موزون استوانه اي است. در دوره قاجاريه نيز الحاقاتي به اين بنا افزوده شده است. هسته اوليه بنا به شكل كثيرالاضلاع ساخته شده و از داخل هشت ضلعي است. در داخل بنا ازاره هايي با كاشي فيروزه اي برجسته ساخته شده است. بر كاشي هاي داخل حرم مطهر سوره مباركه فتح ديده مي شود. در روي يك قطعه كاشي بسيار قديمي تاريخ 676 خوانده مي شود  كه نشان مي دهد. قبل از قرون ششم و هفتم اين زيارتگاه با بناي ساده اي كه داشته مورد توجه مردم بوده است. ضريحي مطلا به ابعاد 5/2×5/3 متر و نقاشيهاي زيباي داخل محوطه حرم به جذابيت اين مكان شريف افزوده است. در دوره قاجار ايوانهاي شمالي و غربي ساخته شده و دركنار ايوان شرقي حجره هايي بنا شده است.آب انبار اين بنا نيز مربوط به دوره صفويه و بعد از آن مي باشد. مرتضي سيفي تفرشي دركتاب مروري بر جغرافياي تاريخي ساوه مي نويسد: اين بقعه در سال 1023 تعمير شده و روي كاشي با زمينه لاجوردي نوشته شده: هذاتربة الشريف الاسحق بن الامام موسي الكاظم(علیه السلام) واخ الامام المرتضي الرضا(علیه السلام).